شما نمی توانید منتقد فوتبال دولتی باشید - وبلاگ سحر وب

به گزارش وبلاگ سحر وب، فرشاد کاس نژاد ، اگر مفهوم خصوصی سازی ورود بخش خصوصی سالم و واقعی به بازار فوتبال است که بدانیم با این سبک از مدیریت که در فوتبال دولتی ساخته اید، هرگز گذر بخش خصوصی به این بازار نمی افتد.

فرشاد کاس نژاد ، در مصاحبه مدیرعامل پرسپولیس فارغ از اینکه استعفا داده یا نداده، مهم ترین نکته در همین چند جمله نهفته است: شما نمی توانید دولتی نباشید و خصوصی هم نباشید. این پارادوکس باید حل شود. شما تمام اجزای دولتی بودن را دارید به جز بودجه.

مسئله پرسپولیس این نیست که ایرج عرب می رود یا نمی رود، مسئله پرسپولیس جدایی برانکو ایوانکوویچ یا عاقبت گابریل کالدرون نیست. تمام آینده و دورنمای این باشگاه -و هر باشگاه دیگری در موقعیت پرسپولیس و استقلال- وابسته به این است که بنای مالکیت و مدیریت در آن عجیب و غیرحرفه ای ساخته شده و ساز و کار مالکیت و چیدمان مدیریتش هیچ شباهتی به یک باشگاه حرفه ای ندارد.

ایرج عرب در حالی از مالکیت دولتی و قوانین دست و پاگیر در مدیریت دولتی باشگاه حرف می زند که او و همه مدیران دیگر در باشگاه های ایرانی حتی یک قدم به سمت خصوصی شدن این باشگاه ها بر نداشته اند. مقدمات برای اصلاح ساختار مالی پرسپولیس هرگز آماده نشده و هر مدیری همیشه دنبال مسیری بوده تا با گزاف ترین هزینه ها کارنامه موفقی از خود ثبت کند، کاری که اغلب در آن ناموفق بوده اند و آینده برای هیچ مدیری دلچسب نبوده و هر کدام به تلخ ترین شکل از سوی هوادار بدرقه شده اند.

برای خصوصی شدن با این شتاب در افزایش هزینه ها، با این شتاب به سمت بدهی های بزرگتر و پیش خور کردن درآمدها حرکت نمی کنند. برای خصوصی شدن اینچنین بی رحمانه باشگاه را با بدهی های بزرگ روبرو نمی کنند. بخش خصوصی واقعی اگر اهداف روشن مالی داشته باشد، از صد قدمی باشگاهی که به ولخرجی و هزینه های بی فایده و خریدهایی با قیمت های گزاف عادت دارد، رد نمی شود.

تا روزی که مخلوط عجیب فوتبال حرفه ای و دولتی را به خورد مخاطب فوتبال می دهند، راه حلی برای مسائل باشگاه ها نیست. فوتبال خصوصی اما یک بار و یک جمله از این توصیه ها را نمی خواهد، چون خودش تصمیم می گیرد که چگونه خود را اداره کند. باشگاه خصوصی شاید به سطحی از تمول برسد که بازیکن ده میلیون دلاری استخدام کند و شاید حتی به جلال حسینی 100 میلیون پیشنهاد دهد. این بستگی به بازاری دارد که برای خود می سازد و درآمدهایی که خلق می کند و البته نقش ستاره ها در آن بازار. فوتبال خصوصی واقعی تنها راه به نمایش گذاشتن یک فوتبال واقعی است. فوتبال باید از مالکیت های دولتی رها شود و البته به چنگ سرمایه گذارهایی که یک نفرشان حکم 20 سال حبس گرفته نیفتد. نه باشگاه دولتی ابایی از ولخرجی دارد و نه باشگاه هایی که سرانجام مالک شان سر از پرونده های پولشویی و اختلاس درمی آورند.

بخش خصوصی با دروازه بانی که پیشنهاد خودش به باشگاه تورینو را به عنوان پیشنهاد تورینو به خودش مطرح کرده، چند برابر عرف بازار فوتبال ایران قرارداد نمی بندد و تن به بازی های بی فایده در بازار جابجایی نمی دهد. بخش خصوصی بدهی به سرمربی اش را انباشته نمی کند تا در آینده ای نزدیک با موضوعات پیچیده ای در فیفا روبرو شود و بدهی اش را با جریمه بپردازد، بخش خصوصی کار انتخاب سرمربی را به دست مدیرانی بی تخصص در فوتبال نمی سپارد و یک تیم فاقد تخصص را برای مذاکره به ترکیه نمی فرستد.

بخش خصوصی از خودش می پرسد چرا باید با بازیکنانی که هیچ پیشنهادی از بازارهای بیرون از ایران ندارند، قراردادهای 7 یا 8 میلیاردی امضا کند و بعد هر روز بدهکارتر و گرفتارتر باشد؟

اگر برای خصوصی شدن باشگاه ها دغدغه ای دارید، اولین گام ها را با پیش فرض خصوصی شدن در این زمینه ها بردارید. تمرین کنید و ببینید فوتبال خصوصی یک ریال از پول ها را خرج این فوتبال می کند یا اینکه از روز اول به درآمدزایی فکر خواهد کرد؟ اگر منظور از خصوصی شدن، سپردن تیم به امثال هدایتی است که می توانید تا همیشه با ولخرجی و ولنگاری مالی پیش بروید و اگر مفهوم خصوصی سازی ورود بخش خصوصی سالم و واقعی به بازار فوتبال است که بدانیم با این سبک از مدیریت که در فوتبال دولتی ساخته اید، هرگز گذر بخش خصوصی به این بازار نمی افتد.

ایرج عرب یا هر مدیری مثل او برای دوره گذار تیم ها از دولتی به خصوصی مأموریتی مشخص و حساب شده ندارند. بله، ظاهراً خسته اند از این شرایط اما در واقع برای پیش بردن به سمت خصوصی سازی قدمی برنمی دارند چون فقط در چنین شرایطی فرصت های شغلی در فوتبال خواهند داشت. این واقعیت تلخی است که مدیران فوتبال ایران باید با آن روبرو باشند و برای گله از این وضعیت خود را خسته نکنند.