هتل شناوری که از استرالیا به کره شمالی رسید! - وبلاگ سحر وب

به گزارش وبلاگ سحر وب، خبرنگاران: به مدت یک سال در اواخر دهه 1980، یک هتل پنج ستاره هفت طبقه روی تپه دریایی جان برور، در 70 کیلومتری ساحل تاونزویل در کوئینزلند استرالیا شناور بود. این هتل 200 اتاق، یک باشگاه، یک سونا و دو رستوران عالی غذاهای دریایی داشت و بیرون هتل، یک زمین تنیس شناور بود. این هتل چنان ابتکار نویی بود که بسیاری از ساکنان تاونزویل که سنشان قد می دهد، هنوز خاطرات آن را به خوبی به یاد دارند.

ایده این تفریحگاه چهارفصل زاده ذهن دوگ تارکا بود که قصد داشت هتلی روی دیواره بزرگ مرجانی بسازد که گردشگران همواره به آن دسترسی داشته باشند. نقشه اصلی این بود که سه کشتی تفریحی به طور دائم در اطراف این دیواره مرجانی لنگر بیندازند، که غیرعملی به نظر می رسید. تا اینکه مواجهه اتفاقی با یک شرکت سوئدی که متخصص ساخت خوابگاه های شناور برای سکو های نقتی بود، این ایده را به یک مرکز تفریحی شناور تغییر داد.

این هتل توسط یک شرکت سنگاپوری ساخته شد و چون قرار بود در جایی قرار بگیرد که از لحاظ محیط زیستی حساس بود، باید ویژگی های زیادی را رعایت می کرد که مطابق با استاندارد های سختگیرانه پارک دریایی دیواره بزرگ مرجانی باشد. مثلا اینکه از هیچ رنگ سمی روی بدنه این هتل نباید استفاده می شد. هیچ زباله ای نباید در آب های اطراف آن تخلیه می شد. فاضلاب و تمام زایدات مایع تصفیه شده و آب استریل حاصل، چندین کیلومتر دورتر از دیواره ریخته می شد. زباله ها هم به خشکی برده می شدند.

این هتل در سال 1987 با هزینه 40میلیون دلار ساخته شد. اما اختلاف قراردادی با شرکت کشتی ساز سنگاپوری تحویل آن را تا ژانویه سال بعد به تعویق انداخت. سپس هتل گرفتار یک گردباد شد که افتتاح آن را دوماه دیگر عقب انداخت. وقتی این هتل در نهایت در ماه مارس افتتاح شد، بازار گردشگری زمستانی نیمکره شاقتصادی را از دست داده بود. این تاخیر ها باعث شد میلیون ها دلار از درآمد هتل از دست برود.

از همه سخت تر، گردشگران باید 70 کیلومتر سوار تاکسی های آبی می شدند تا به این هتل در وسط اقیانوس برسند. آب و هوای ناملایم اغلب ارتباط با خشکی را مختل می کرد و گرشگرانی که به آنجا می رسیدند، غالبا دریازده شده بودند. تا اینکه یکی از قایق هایی که برای انتقال بار و مسافر بین هتل و خشکی جابجا می شد، آتش گرفت. اگرچه هیچکس آسیب ندید، اما روی دید عموم از هتل تاثیر منفی گذاشت. این موضوع در کنار بازاریابی و مدیریت ضعیف، باعث رکود این هتل شد. در نهایت ادامه فعالیت هتل بسیار پرهزینه شد و حدود یک سال بعد از افتتاح آن، هتل شناور به یک شرکت ویتنامی فروخته شد.

در سال 1989، هتل را به سایگون، 5000 کیلومتر دورتر، انتقال دادند و در رودخانه سایگون متوقف شد. گردشگری در ویتنام بعد از جنگ رونق گرفته بود و احتیاج زیادی به اقامتگاه های لوکس داشت. هتل شناور یک راهکار یک شبه عالی بود و جواب هم داد. این هتل بسیار محبوب شد. اما بار دیگر مسائل اقتصادی، صاحبان هتل را مجبور به تعطیل کردن آن کرد.

این بار هتل به کره شاقتصادی فروخته و به منطقه توریستی کوه کومگانگ در مرز کره شاقتصادی و جنوبی برده شد و در سال 1998 برای گردشگران جنوب افتتاح شد. 10 سال بعد، وقتی یکی از سربازان کره شاقتصادی به طور اتفاقی یک زن کره جنوبی را به قتل رساند، تور های این منطقه تفریحی به حالت تعویق درآمدند.

این هتل در عرض 30 سال بیش از 14هزار کیلومتر سفر نموده و اکنون در کره شاقتصادی است، اما بیش از 10 سال است که تعطیل است. کیم جونگ اون دستور داد که همه امکانات کهنه و قدیمی از این منطقه گردشگری پاک شوند و اشاره نمود که این هتل 30 ساله یا باید بازسازی گردد یا از بین برود یا به یک توسعه دهنده دیگر فروخته گردد.

منبع: amusingplanet